حاکمیت یکی از جنبه های مهم همه پروژه های ارزهای دیجیتال است. به عنوان بلاک چین های غیرمتمرکز، ارزهای دیجیتال اغلب ساختار حاکمیتی بسیار آزاد دارند. رویکردهای مختلفی برای حکومت وجود دارد.
حاکمیت روی زنجیره یکی از ساختارهای اولیه برای رای دادن در بلاک چین است. هنگامی که یک پروژه بلاک چین دارای حاکمیت زنجیره ای است، قوانین مربوط به اینکه چه کسی می تواند در رای گیری شرکت کند و تصمیم بگیرد در خود زنجیره تعبیه شده است. این بدان معناست که تمام گره‌ها در شبکه بلاک چین باید تغییرات پیشنهادی را تأیید کرده و آنها را در قوانین حاکمیت روی زنجیره بپذیرند. توسعه دهندگانی که روی پروژه کار می کنند بسته هایی را با تغییرات پیشنهادی ارسال می کنند و گره ها این گزینه را دارند که این تغییرات را بپذیرند یا رد کنند. در بسیاری از جنبه‌ها، حاکمیت زنجیره‌ای بیشتر با تمرکززدایی اساسی ارزهای دیجیتال هماهنگ است. از آنجایی که همه گره ها حق پذیرش یا رد یک بهبود پیشنهادی را دارند، تصمیمات با مشارکت همه گرفته می شود. البته نگرانی هایی نیز وجود دارد که این ساختار قدرت زیادی را در اختیار ماینرها قرار می دهد.
حاکمیت خارج از زنجیره، ساختار اصلی تصمیم گیری دیگری است که توسط پروژه های ارزهای دیجیتال اتخاذ شده است. بیت کوین و اتریوم هر دو از طریق حاکمیت خارج از زنجیره مدیریت می شوند. در این روش حاکمیتی، توسعه دهندگان، استخراج کنندگان، کاربران و حامیان کسب و کار می توانند در تصمیم گیری شرکت کنند. برای مثال بیت کوین دارای مجموعه ای از توسعه دهندگان کد است که روی پروژه کار می کنند. آنها از طریق لیست های پستی مختلف و کانال های رسانه های اجتماعی ارتباط برقرار می کنند و تغییرات را می پذیرند یا رد می کنند. پیشنهادات توسعه توسط تیم توسعه اصلی جمع آوری و بررسی می شود. با این حال، این تغییرات در کد بلاک چین نوشته نشده است و اعتبارسنجی توسط همه ماینرها و گره ها ضروری نیست. از این نظر، حاکمیت خارج از زنجیره بیشتر شبیه به حاکمیت تجاری سنتی است و سطح تمرکززدایی را در پروژه محدود می کند.
بسیاری از پروژه های مبتنی بر بلاک چین، توکن های حاکمیتی را برای تسهیل فرآیند رأی گیری غیرمتمرکز معرفی کرده اند. توکن‌های حاکمیتی به منظور کسب حق رای و مشارکت در فرآیند تصمیم‌گیری در مورد تمام جنبه‌های پروژه، خریداری و سهامداری می‌شوند. یکی از محبوب‌ترین کاربردهای توکن‌های حاکمیتی در سازمان‌های مستقل غیرمتمرکز (DAOs) است. این سازمان‌ها یک سیستم مدیریت متمرکز ندارند، بلکه به مجموعه‌ای از سهامداران که حق رای دارند وابسته هستند.
حکمرانی بخش مهمی از تمام پروژه‌های رمزنگاری است، زیرا تعیین می‌کند چه کسی حق مشارکت در تصمیم‌گیری را دارد. هر دو مدل حکمرانی مزایا و معایبی دارند. با این حال، توزیع حقوق رای در زنجیره به طور فزاینده ای مورد توجه قرار می گیرد.