قبل از اینکه بخواهیم بدانیم توسعه دهندگان چگونه می توانند دارایی ها را در کیف پول قفل کنند، ابتدا به یک خلاصه کوتاه در مورد نحوه کار توکن ها نیاز داریم. برخلاف آنچه ممکن است هنگام تعامل با آنها احساس شود، توکن‌های ERC-20 صرفاً یک مرجع به پایگاه داده‌ای هستند که آدرسی را که تعداد واحدهای توکن گفته شده را در خود جای داده است، پیگیری می‌کند.

زمانی که توکن‌ها از یک شخص به فرد دیگر منتقل می‌شوند، قرارداد مسئول تغییر تعداد توکن های مرتبط با هر آدرس است – مبلغ را از یک آدرس کسر می‌کند و آن را به آدرس دیگری اضافه می‌کند تا اطمینان حاصل شود که عرضه ثابت می‌ماند. از آنجایی که این قرارداد توکن معمولا تنها قرارداد هوشمند با مرجع تغییر پایگاه داده دارنده توکن است، می‌توان از آن برای مسدود کردن دسترسی به وجوه، مصادره توکن‌ها یا حتی در برخی موارد حتی سوزاندن کامل توکن‌ها استفاده کرد.

اگر آدرسی توسط قرارداد هوشمند در لیست سیاه قرار گیرد، ممکن است نتواند توکن را بخرد (یا دریافت کند) و بفروشد (یا ارسال کند). فقط یک آدرس مدیر می‌تواند قرارداد هوشمند را با یک آدرس لیست سیاه به‌روزرسانی کند.