مانند ماینینگ واقعی، استخراج ارز دیجیتال یک سرمایه گذاری انرژی بر است. تفاوت این است که ماینرهای رمزنگاری کسب و کار خود را به صورت دیجیتالی با استفاده از منابع محاسباتی برای حل پازل های پیچیده ریاضی انجام میدهند.

اولین ماینری که این معما را حل میکند باید آخرین تراکنش ها را تأیید کند و یک بلوک جدید به بلاک چین اضافه کند. به نوبه خود، ماینر پاداشی به شکل کوین های تازه ضرب شده و کارمزدهای دریافت شده در هر تراکنش تایید شده دریافت میکند. به این ترتیب، موفقیت یک ماینر به توانایی آنها در حل این معماها قبل از سایر ماینرها بستگی دارد.

با این حال، همانطور که قبلا ذکر شد، این فرآیند به طور فزاینده ای سرمایه بر و انرژی بر می شود. بلاک چین هایی که از مدل ماینینگ برای ایمن سازی شبکه های خود و ضرب کوین های جدید استفاده میکنند، معمولاً به روز رسانی سختی استخراج و کاهش پاداش ها در طول زمان تمایل دارند. زمانی که ماینرهای بیشتری در بلاک چین فعال هستند، سختی ماینینگ افزایش مییابد.

بنابراین، ماینرها باید تجهیزات گران‌قیمت و تخصصی استخراج را خریداری کنند تا رقابتی باقی بمانند. نیاز به نصب سیستم های خنک کننده هزینه های اضافی را به همراه دارد. در نهایت، ماینرها باید قبوض گزاف برق را برای کارکردن و خنک کردن تجهیزات خود بپردازند. با در نظر گرفتن این موضوع، عملیات استخراج تنها زمانی سودآور باقی میماند که درآمد تولید شده به طور قابل توجهی بیشتر از هزینه‌ای که برای برق و تعمیر و نگهداری ریگ استخراج میشود، باشد.

بدتر از آن، هجوم ماینرهای بزرگ، اغلب شرکتی، کسب سود را برای یک ماینر انفرادی بسیار چالش برانگیز می کند. این ماینر های بزرگ سرمایه ای برای ایجاد مزارع استخراج (تاسیسات طراحی شده برای قرار دادن بسیاری از ریگ های ماین) در مناطقی با برق ارزان و آب و هوای عمدتا سرد دارند. با انجام این کار، آنها به طور موثر قدرت استخراج خود را افزایش میدهند و در عین حال هزینه های سربار اداره یک فارم را کاهش می دهند.

در نتیجه این عوامل، استخراج انفرادی به سرعت اضافی میشود زیرا شانس یافتن بلوک های جدید کم است و هزینه ها همچنان در حال افزایش است. به همین دلیل، استخرهای استخراج رویکرد امیدوارکننده‌تری نسبت به استخراج انفرادی در نظر گرفته میشوند.